Mijn naam is dus Yves, 46 jaar. Psychotherapeut in de Interactionele Vormgeving (I.V.), Orthopedagoog, hobby-filosoof, levensgenieter, ...
Vader van een puber, die ik samen met mijn vrouw & ex-vrouw opvoed in co-ouderschap.
Mijn verhaal als hulpverlener startte in 1997 met het eerste jaar Orthopedagogie aan de KHLIM in Hasselt.
Na deze studies heb ik in diverse instellingen gewerkt in de Bijzondere Jeugdzorg. Voornamelijk met jongeren en hun ouders in moeilijke situaties. Het is in één van deze instellingen dat ik voor het eerst in contact kwam met een psychotherapeut. Een zaadje was geplant!
Na een paar jaar in die wereld ben ik zelf hard tegen de spreekwoordelijke muur gelopen. Ik kwam terecht in een stevige depressie. Een existentiële crisis zoals de hoofdopvoeder het noemde. Volgens hem waren er twee mogelijkheden eens ik voorbij de crisis zou komen; of ik voelde me nog steeds geroepen om hulpverlener te blijven; of ik werd aangetrokken door compleet iets anders. Na verschillende sessies bij een geweldige psychotherapeut kwam mijn herstelproces ten einde en sloeg ik een totaal andere weg in.
Mijn tocht heeft mij sindsdien doorheen verschillende werelden & jobs gebracht. Zo heb ik b.v. producten verkocht op markten, heb ik een aantal jaren een horecazaak uitgebaat, ben ik het bedrijfsleven ingestapt en zo zou ik nog wel even kunnen doorgaan. Ik had echter nergens echt het gevoel dat het “mijn plaats” was. Misschien was die tocht wel de zoektocht naar mezelf? Zoals vaak waren voorspoed en tegenspoed onlosmakend verbonden tijdens die jaren. Enerzijds heb ik veel plezier gemaakt en totaal verschillende soorten mensen mogen ontmoeten. Anderzijds waren er zware emotionele gebeurtenissen, zoals het vroegtijdig overlijden van mijn vader, mijn echtscheiding, enz... Het is alleszins een feit dat al die ervaringen me als mens alleen maar rijker hebben gemaakt.
“Life always waits for some crisis to occur, before revealing itself at its most brilliant!” Paulo Coelho
Enkele jaren geleden liep ik opnieuw vast in mijn leven. Het is in dat dieptepunt dat ik de beslissing nam om de postgraduaat opleiding tot IV-Therapeut aan te vatten. De roep van de hulpverlener bleek niet weg te zijn. Diep van binnen heb ik altijd geweten dat dit mijn passie is. Mensen hun groeiproces op een eigen, maar professionele, manier begeleiden geeft me enorme voldoening. De cirkel was rond! Het is alsof ik al die jaren aan ervaring nodig had om therapeut te kunnen worden.
Het was Carl Gustav Jung (waar ik grote fan van ben) die ooit gezegd heeft:
"Rond je 40ste bereik je de top van de ladder, om dan te beseffen dat hij tegen de foute muur staat". Mooi toch...
Ik hoor u denken, waarom vertelt hij dit allemaal? Wel, het is mijn overtuiging dat al mijn levenservaringen een meerwaarde zijn in mijn praktijk. Enerzijds zorgen ze ervoor dat ik vrij makkelijk connectie kan maken met zeer uiteenlopende mensen. Anderzijds staan ze me toe om niet alleen als therapeut te handelen, maar ook als ervaringsdeskundige. Het is nu eenmaal makkelijker om iets te begrijpen als je zelf gelijkaardige zaken hebt meegemaakt!
Hopelijk merkt u bij een bezoek aan mijn praktijk dat er niet alleen een therapeut met u praat, maar ook een mens met zijn eigen rugzak aan ervaringen! Dus beste zoeker, hierbij wil ik me graag voor de volle 100% engageren, als mens & professional, om je proces mee te begeleiden. Je bent van harte welkom!